Even een stopwoordje

Afgelopen weekend werd ik erop gewezen dat ik in het contact met mijn dochter nogal vaak het woord “even” gebruik. “Zal ik je even helpen?”, “Even een slokje drinken.”, “Kom maar even hier.”, “Doe maar even niet”.

Stop maar even…

Best confronterend, om er zo achter te komen dat je onbewust een woord in je dagelijkse taal gebruikt. Sinds ik het weet, betrap ik mijzelf er ook af en toe op dat ik het doe.

Onbewust

Dat heeft me aan het denken gezet. De manier waarop je taal gebruikt zegt iets over je manier van denken. En als je bepaalde dingen op een manier zegt, zonder hiervan bewust te zijn, ben je je op dát moment dus eigenlijk niet bewust van hoe je naar deze dingen kijkt.

Blijkbaar zegt “even” mij, dat ik denk dingen ‘snel tussendoor’ te kunnen doen. In ieder geval neem ik ergens niet de tijd of ruimte voor, of geef ik een situatie niet de aandacht die het wel verdient.

Even opletten dus ;)